για να βγάλω συμπεράσματα…αλλά όχι για εκείνους…
για εμένα…
πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωποι γύρω μας έχουν στιγμές…από εμάς…
μικρές συμπεριφορές…
μικρές κινήσεις…
μικρές εκφράσεις…
ασυνείδητες ή μη…
επιθυμητές ή μη…
αποδεκτές ή μη…
έτσι οι γύρω μου γίνονται ενίοτε καθρέπτης μου, μου δίνουν την αίσθηση ότι αυτό που βλέπω, που ακούω, που εισπράττω,
αυτό που με φοβίζει, με ξενίζει, με προβληματίζει…
κάπου ίσως είναι και δικό μου…
κάπου έχω στο βάθος του μυαλό μου, την εικόνα μου να λέει ή να κάνει πράγματα που όταν σαν αντικειμενικός παρατηρητής εκτυλίσσονται μπροστά μου, μοιάζουν ασύμβατα, λανθασμένα, επιπόλαια…
“μαμά κουράστηκα” είπε σήμερα μία μικρή που την κρατούσε η μανούλα της από το χεράκι…
“αποκλείεται” της απάντησε εκείνη…
“τα μικρά παιδιά δεν κουράζονται ποτέ”…
σταμάτησα για ένα λεπτό…ίσως κάπου εκεί να με είδα…όχι ακριβώς…αλλά κάπου με βρήκα…
αν ήταν απότομη;;;καθόλου…ήταν ήπια, γλυκειά και ο τόνος της φωνής της γεμάτος τρυφερότητα και παιχνίδισμα…
όμως η ουσία της έκφρασης…σχεδόν καταστροφική…
μικρές, εύκολες εκφράσεις, που λέγονται ίσα ίσα για να “ξεμπερδέψουμε, να υποχρεώσουμε τον άλλο να καταπιεί την ανάγκη του και να πάμε παρακάτω”
σαν τις εκφράσεις που χρησιμοποιούμε οι ενήλικες στις μεταξύ μας σχέσεις…
“υποφέρω” σου λέει… (αν είσαι τυχερός και σου πει)
“κάνε κουράγιο, θα περάσει” του απαντάς (και μάλλον δε σου ξαναλέει)
“δεν αντέχω” σου ανοίγεται…
“υπομονή” του απαντάς και κλείνεται…
και έπειτα πάω πίσω και θυμάμαι σαν τώρα τη δική μου, αγαπημένη πολύ αλλά ενίοτε έστω και άθελά της σκληρή μητέρα, να μου απαντάει…”κουράστηκες; γιατί έσκαβες;” ή “τί να πούμε εμείς, ξέρεις πόσα πράγματα έχουμε κάνει από το πρωί”…
θεέ μου…πόσο καταπιεστικό να μην έχεις δικαίωμα να εκφράσεις τί νιώθεις…να λογοκρίνονται τα συναισθήματά και τα αισθήματά σου ή να πρέπει να μπουν στη ζυγαριά να μετρηθούν με αυτά του άλλου…
τα συναισθήματα είναι για να εκφράζονται…όχι για να καταπίνονται…
και αν είσαι γονιός είναι για να μεταβολίζονται στο δικό σου στομάχι, για να μην επιβαρύνουν αυτό του παιδιού σου…και αν παιδί μου κάπου βιάστηκα κι εγώ ασυναίσθητα, από κόπωση, από άγχος, ή καμία φορά και από ανία, να σου απαγορεύσω να αισθάνεσαι…δεν έχω λόγια για το πόσο άσχημα νιώθω απέναντί σου…
ευχαριστώ αυτόν τον καθρέπτη για το μάθημα που μου έδωσε…
να τους κοιτάτε τους καθρέπτες σας…δεν παραμορφώνουν, τις περισσότερες φορές…μας μορφώνουν…
Καλό μας απόγευμα…
Κωστάκου Κωνσταντίνα
Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια
παρατηρώ πολύ τους ανθρώπους…όχι για να κρίνω…για να βγάλω συμπεράσματα…αλλά όχι για εκείνους…για…
Publiée par Κέντρο Συμβουλευτικής & Ψυχοθεραπείας-Πειραιάς sur Vendredi 12 septembre 2014
